Digitale informatie bestaat uit bits en bytes in reeksen van enen en nullen. Eén zo’n reeks noemen we een bitstream. Om de reeks enen en nullen te vertalen naar voor ons leesbare informatie zijn computers en software noodzakelijk. Zolang de juiste hard- en software beschikbaar is, is dat geen probleem.

De veroudering van software en het verval van dragers is een wezenlijk probleem voor duurzame beschikbaarheid van digitale informatie. Dit verval, waarbij in de reeks bits en bytes een foutje optreedt, wordt bit rot genoemd. Voor dit ‘omvallen’ van bits is niet zoveel nodig. De magnetische straling van opslagmedia is voldoende, maar ook warmte en vochtigheid leiden tot fysiek verval.

Gelukkig betekent het verlies van één bit nog niet meteen het einde van een bestand. Niet elke bit is namelijk even relevant voor de reconstructie van de informatie. Maar veel omgevallen bits leiden onvermijdelijk tot het moment dat een bestand onleesbaar wordt en de informatie definitief verloren is. Om de achteruitgang van de bits te controleren kun je regelmatig een checksum uitvoeren. Je kunt dan op tijd besluiten om de bestanden naar nieuwe, verse, dragers over te zetten.